PRECOLOMBIAANSE SCHILDERKUNST

De vroegste vorm van schilderkunst dateert van circa 10.000 jaar voor Christus. Ze zijn gevonden in grotten in de provincie Santa Cruz, maar ook in andere grotten elders in het land. De voorstellingen die zijn gevonden beelden jachttaferelen uit, maar ook mensen, dieren, de zon, allerlei patronen en geometrische vormen. Het bekendst zijn de afbeeldingen van handen, die op de grotwanden zijn aangebracht. De handen zijn gestencild, dat betekent dat men een hand tegen de muur hield en met behulp van een spuitpijp van beenderen de verf aanbracht. De grotten in Santa Cruz danken hun naam aan deze handen: Cueva de las Manos (de grot van de handen). De jachttaferelen laten de verschillende technieken van de jacht zien, waaronder het gebruik van bola's. Dit is een wapen ontworpen met koorden met aan het uiteinde gewichten, die om de poten van dieren werden gegooid, zodat de jagers de dieren konden doden. Op de plafonds van de grotten zijn ook rode stippen gevonden, die waarschijnlijk zijn gemaakt door de bola's in de verf te dopen en dan tegen het plafond te werpen.

KOLONIALE SCHILDERKUNST

De schilderkunst tijdens de koloniale periode bestond voornamelijk uit religieuze afbeeldingen in kerken. Dit om de inheemse volkeren het geloof bij te brengen. De jezuïeten lieten deze afbeeldingen aanbrengen door inheemse kunstenaars en Afrikaanse slaven. De schilderkunst is ook te zien in boeken en manuscripten van kolonisten, wetenschappers en geestelijken van die tijd. Bekend zijn de tekeningen en aquarellen van de Duitse jezuïet Florian Paucke (1719-1789). De Cuzco-school ontwikkelde zich in de kerken van het noordwesten met afbeeldingen van o.a. engelen gewapend met Spaanse musketten.

NEGENTIENDE EEUW

In het begin van de negentiende eeuw  bezochten veel buitenlandse kunstenaars Argentinië en bleven er soms wonen. Hun werken bleven achter in het land. Rond 1830 kwamen de eerste Argentijnse schilders waaronder Carlos Morel (1813-1894), Prilidiano Pueyrredón (1823-1870) en Cándido López (1840-1902). De laatste schilderde het leven van de gaucho's en de oorlogen van het premoderne Argentinië. In het midden van de 19de eeuw werden allerlei artistieke instellingen opgericht. Door de immigratie kwamen veel vooral Italiaanse schilders naar Argentinië, waaronder Eduardo Sivori (1847-1918), Reynaldo Giudici (1853-1927), Ernesto de la Cárcova (1866-1927) en Ángel Della Valle (1852-1903).

TWINTIGSTE EEUW

Martín Malharro (1865-1911) introduceerde het impressionisme in Argentinië. Ander schilders die hem volgde waren Faustino Brughetti (1877-1956), Walter de Navazio (1887-1919), Ramón Silva (1890-1919) en Fernando Fader (1882-1935). Deze schilders werden beïnvloed door de Parijse school van Modigliani, Chagall, Soutine en Klee. 

Door de politieke vrijheid in het land ontstonden er allerlei artistieke bewegingen rond 1916, waaronder de Florida-groep. De leden behoorden tot de midden- en hogere klasse en ontmoeten elkaar in de banketbakkerij van Richmond aan de calle Florida, vandaar de naam. Onder deze schilders waren o.a. Antonio Berni, Juan del Prete, Emilio Pettoruti, Xul Solar en vele anderen. Een andere groep nam de sociale kwesties en strijd als centrale thema's en vormde de Boedo-groep. Ze hadden een socialistische achtergrond en hadden de ateliers op de calle Boedo in de arbeiderswijk van de stad. Schilders die behoorden bij deze groep waren José Arato, Adolfo Bellcocq, Guillermo Hebécquer en Abraham Vigo. Een derde groep was de La Boca-groep die sterk beïnvloed werd door de Italiaanse immigratie. Hun stijl was gericht op de arbeids- en immigrantenbuurten zoals La Boca. Benito Quinquila Martín, Victor Cúnsolo, Eugenio Daneri, Fortunato Lacámera, Afredo Lazzari en Miguel Carlos Victorica behoorden tot deze groep.

In de jaren dertig ontstonden nieuwe bewegingen zoals de Orion-groep van Luis Barragán, Vicente Forte en Leopoldo Presas. Anderen gebruikten kleur als emotioneel hulpmiddel waaronder Raúl Soldi, die de bekenste van deze groep was. Andere schilders waren Miguel Carlos Victorica, Raúl Russo, Miguel Diómede en Eugenio Daneri. De naïeve schilders zoals Luis Centurión en Noah Borges. De laatste groep waren de neo-realisten, die de lijn van de Boedo-groep voortzetten met schilders zoals Antonio Berni, Carlos Alonso, Juan Carlos Castagnino, Molina Campos en Medardo Pantoja. Pantoja werd geïnspireerd door de inheemse Andes- en Latijns-Amerikaanse culturen.

Tijdens de jaren veertig ontwikkelde de abstracte kunstbeweging zich uit de concrete kunst. Juan del Prete, later bekent van het Futocubisme (een mengeling van kubisme en futurisme) en Tomás Maldonado zijn bekende abstracte kunstenaars.

De MADI-kunststroming begon in Argentinië in 1946. Sommige beweren dat MADI werd opgericht als protest tegen controle van de regering van Juan Perón over de kunst, terwijl andere bronnen zeggen dat MADI niet per se een antwoord was op die onderdrukking. De beweging breidt zich later uit naar Europa en de Verenigde Staten. Het wordt beschouwd als de enige artistieke beweging die is opgericht in Buenos Aires en een grote internationale invloed heeft gehad. De beweging werd opgericht door Gyula Kosice en Carmelo Arden Quin en kent verder kunstenaars als Rhod Rothfuss, Martín Blaszko, Waldo Longo en Diyi Laañ.

Er ontstonden nieuwe trends in de schilderkunst zoals figurativisme, nieuw surrelisme, hyperrealisme, popart en andere stromingen.

Het nieuwe surrealisme ontstond in de jaren 50 en drukte de menselijke angst uit in tijden van grote sociale en politieke onrust. Schilders van deze stroming waren Guillermo Roux, Roberto Aizenberg. Osvaldo Borda en Jorge Tapia.

De boa-groep ook uit de jaren 50 was gericht op nieuwe zoekopdrachten en figuren zonder de abstactie op te geven. Hiertoe behoorden schilders als Martha Peluffo, Victor Chab, Josefina Robirosa en Osvaldo Borda.

Enrique Sobisch was een vertegenwoordiger van het magisch picturale realisme en hyperrealisme.

De Spartacus-groep van de eind jaren 50 koppelde schilderen aan de actieve betrokkenheid bij de sociale strijd van de vakbonden. De groep werd opgericht door schilders als Ricardo Carpani, Juan Manuel Sánchez en Mario Mollari.

Het nieuwe figurativisme ontstond in de jaren 60, de menselijke figuur kreeg een monsterlijke en kadaverachtige vorm.  Schilders van deze stroming zijn Jorge de la Vega, Rómulo Macció, Luis Felipe Noë, Antonio Seguí en Miguel Á. Dávila en Juan Carlos Distefano.

Al deze stromingen maakten de weg vrij voor andere bewegingen zoals de optische en kinetische kunst van Julio Le Parc, Hugo Demarco en Luis Tomasello, het informalisme van Kenneth Kemble, Fernando Maza en Mario Pucciarelli, de destructieve kunst van Barilari Kemble, Jorge López Anaya en Antonio Seguí en de happening van Marta Minujín, Rodolfo Azaro en León Ferrari. Allemaal bewegingen uit de jaren 60, die hun epicentrum hadden in het Instituto Di Tella, een cultureel onderzoekscentrum, het centrum werd in 1970 gesloten door de militaire machtshebbers. 

In de jaren 70 ontstond een stroming die "system art" werd genoemd. Deze stroming stond ook bekend als conceptuele kunst afgeleid van de wetenschap van de cybernetica. Enkele van deze Argentijnse kunstenaars zijn Luis Fernando Benedit, Nicolás Dermisache en Lea Lublin.

In de jaren 80 en 90 is er een herstel van de traditionele schilderstechnieken. Schilders uit deze periode zijn Marcia Schvartz, Guillermo Kuitca, Diana Dowek, Victor Grippo en vele anderen.

EENENTWINTIGSTE EEUW

In de eerste twee decennia van de nieuwe eeuw zijn er ook kunstenaars met een eigen stijl. Nieuwe kunstenaars zijn onder andere Gabriela Tolomei, Alex Braña en Nix Ruo. Milo Lockett is een andere Argentijnse beeldend kunstenaar bekend om zijn grote commercialisering van zijn werken en de toepassing ervan op verschillende elementen van dagelijks gebruik, van boekhandel items, kleding, technologische accessoires, enz. In het eerste decennium van de eenentwintigste eeuw is er de opkomst van de streetart van onder andere Guille Pachelo, die wordt gezien als één van de jonge kunstenaars van de toekomst.