De Argentijnse economie, die een van de machtigste in de regio is, is afhankelijk van diensten en productie, hoewel agribusiness en veeteelt de economie gedurende een groot deel van de negentiende en twintigste eeuw domineerden. Argentinië produceert nog steeds meer graan dan enig ander land in Latijns-Amerika en is de tweede in veeteelt na Brazilië, de inkomsten uit toerisme zijn de tweede in de regio na die van Mexico. Het bruto nationaal product (BNP), per hoofd van de bevolking en de toegevoegde waarde van de productie behoren ook tot de hoogste in de regio. Het land heeft echter een aantal economische neergangen doorstaan, waaronder periodes van hoge inflatie en werkloosheid aan het eind van de twintigste eeuw en een grote financiële crisis aan het begin van de eenentwintigste eeuw.

In de 60 jaar na de oprichting van de boerenkolonie in Esperanza in 1856, verschoof de basis van de Argentijnse landbouw van vee naar gewassen. De verspreiding van tarwe, maïs en vlas kwam ongeveer overeen met die van het estancia-gebied van de pampa's. Hoewel de landbouw daar niet zo intensief werd als in Noord-Amerika, was de bodem goed en was er veel land. De Argentijnse industrie werd belangrijk toen voornamelijk door het buitenland gedomineerde fabrikanten verwerkte voedingsmiddelen begonnen te exporteren. De groeitrend zette zich door tot ver in de twintigste eeuw, toen Argentinië een van de meest welvarende landen van Latijns-Amerika werd. Vlees en graan werden geëxporteerd naar groeiende markten in Europa in ruil voor brandstof en vervaardigde producten.

In de eerste decennia van de twintigste eeuw werd Argentinië de grootste exporteur van maïs, vlas en vlees ter wereld. De grote depressie van de jaren dertig heeft de Argentijnse economie echter aanzienlijk geschaad door vermindering van de buitenlandse handel. Tussen 1930 en 1980 daalde Argentinië van een van de rijkste landen ter wereld naar een van de minder ontwikkelde landen. Als reactie op de Grote Depressie volgden opeenvolgende regeringen van de jaren dertig tot de jaren zeventig een strategie van importvervanging om Argentinië te transformeren tot een land dat zelfvoorzienend is in zowel de industrie als de landbouw. Dit werd voornamelijk bereikt door hoge invoerrechten op te leggen en daardoor Argentijnse producenten als textiel, leer en huishoudelijke apparaten te beschermen tegen buitenlandse concurrentie. Door de aanmoediging van de industriële groei door de regering werden de investeringen in de landbouw verminderd en daalde de landbouwproductie dramatisch. Fruit, groenten, oliehoudende gewassen zoals sojabonen en zonnebloemen en industriële gewassen zoals suikerriet en katoen verhoogden hun aandeel in de totale landbouwproductie ten koste van de dominante graangewassen. Over het algemeen bleef Argentinië echter een van 's werelds belangrijkste landbouwproducenten.

Tegen 1960 droeg de productie meer bij aan de welvaart van het land dan de landbouw. Argentinië was grotendeels zelfvoorzienend geworden in consumptiegoederen, maar het was meer dan ooit afhankelijk van geïmporteerde brandstof en zware machines. In reactie daarop heeft de regering zwaar geïnvesteerd in basisindustrieën zoals aardolie, aardgas , staal, petrochemie en transport; het nodigde ook uit tot investeringen door buitenlandse bedrijven. Halverwege de jaren zeventig produceerde Argentinië het grootste deel van zijn eigen olie, staal en auto's en exporteerde het ook een aantal vervaardigde producten. De productie werd het grootste afzonderlijke onderdeel van het bruto binnenlands product (BBP). Het land was ook zelfvoorzienend geworden in brandstof.

Het tijdperk van invoersubstitutie eindigde in 1976 toen de Argentijnse regering de invoerbarrières verlaagde, de beperkingen op buitenlandse leningen liberaliseerde en de peso ondersteunde ten opzichte van vreemde valuta. Tegelijkertijd zorgden de toenemende overheidsuitgaven, de grote loonsverhogingen en de inefficiënte productie voor een chronisch probleeminflatie die in de jaren tachtig is gestegen, toen deze kort een jaarlijks tarief van 1.000% overschreed. Opeenvolgende regimes probeerden de inflatie te beheersen door middel van loon- en prijscontrole, bezuinigingen op de overheidsuitgaven en beperking van de geldhoeveelheid. Met de peso die snel aan waarde verliest door de inflatie, werd in 1983 een nieuwe peso geïntroduceerd (waarbij 10.000 oude peso's werden ingewisseld voor elke nieuwe peso), die pas in 1985 werd vervangen door de austral, die op zijn beurt weer  werd vervangen door een andere nieuwe peso in 1992.

De maatregelen die in 1976 waren getroffen, leidden eind jaren tachtig ook tot een enorme buitenlandse schuld, die gelijk werd aan driekwart van het BNP. Als percentage van het BBP waren de landbouw- en industriële sectoren van het land vergelijkbaar met die van ontwikkelde landen, maar ze waren aanzienlijk minder efficiënt. En ondanks een hoge levensstandaard volgens Zuid-Amerikaanse normen, had Argentinië een buitenlandse schuldquote vergelijkbaar met die van minder ontwikkelde landen.

Begin jaren negentig voerde de regering een programma van economische bezuinigingen uit, beperkt door de inflatie werd de peso in waarde gelijk aan de Amerikaanse dollar, en werden tal van staatsbedrijven geprivatiseerd, waarbij een deel van de opbrengst van hun verkoop werd gebruikt om de staatsschuld te verminderen. De resulterende toestroom van buitenlands kapitaal en de verhoogde industriële productiviteit hielpen de economie nieuw leven in te blazen. In 1995 bedreigde een plotselinge devaluatie van de Mexicaanse peso de economieën van veel Latijns-Amerikaanse landen. Argentijnen vreesden dat investeerders die in Mexico geld hadden verloren, ook het vertrouwen in het Argentijnse financiële systeem zouden verliezen. Om die dreiging af te wenden, nam de regering snel verdere bezuinigingsmaatregelen. Een aanhoudende recessie aan het begin van de eenentwintigste eeuw mondde echter uit in een financiële crisis waarin de regering - geleid door een snelle opeenvolging van presidenten en presidentieel ontslag- in gebreke bleef bij haar buitenlandse schuld en opnieuw de Argentijnse peso devalueerde. Tegen het midden van het eerste decennium van de eenentwintigste eeuw was de economie van het land echter hersteld; er was een aanzienlijke groei van het BNP, hernieuwde buitenlandse investeringen en een aanzienlijke daling van de werkloosheid.

LANDBOUW, BOSBOUW & VISSERIJ

Argentinië is een van s'wereld grootste exporteurs van sojabonen, tarwe en vlees. Het is ook een van de grootste producenten van wol en wijn, maar de meeste wijn wordt in eigen land geconsumeerd. Hoewel landbouw een belangrijke bron van exportopbrengsten is, vertegenwoordigt ze nu een klein percentage van het totale BBP en heeft slechts een klein deel van de beroepsbevolking in dienst. Tarwe is het grootste gewas van Argentinië in de oogst gebieden en het is het belangrijkste gewas in de veehouderij gebieden van de zuidelijke Pampa's van Buenos Aires en de provincies La Pampa . Tarwe en maïs domineren in het noorden. Het planten van maïs en tarwe begon gelijktijdig in de noordelijke Pampa's. Tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog had de buitenlandse concurrentie de Argentijnse maïsproductie echter gehalveerd en sindsdien is de productie slechts geleidelijk toegenomen. Ongeveer de helft van de geproduceerde maïs wordt gebruikt voor veevoer. De totale oppervlakte van de pampa's die in sorghum en sojabonen zijn aangeplant, is sinds 1960 gegroeid tot net achter die van tarwe en maïs. Deze gewassen dienen ook primair als veevoer en zijn waardevol voor export. Een ander gewas van de noordelijke Pampa's is vlas. Meer dan 90% van de druiven van het land wordt aangeplant in de noordwestelijke provincies Mendoza en San Juan; het grootste deel van het gewas wordt gebruikt voor de wijnbouw. Tafeldruiven zijn een specialiteit in La Rioja. De warmere noordelijke provincies Tucumán , Salta en Jujuy vormen het suikerrietgebied van Argentinië. De suikerrietprovincies hebben ook citrusboomgaarden, die zijn geïntroduceerd als bescherming tegen de beweeglijkheid van de suikermarkt. Er wordt ook tabak verbouwd in Salta en Jujuy. Het beste gebied voor de katoenteelt ligt voornamelijk ten westen van de Paraná-rivier, tussen de rivieren Bermejo en Dulce. Het grootste deel van het gewas wordt gebruikt door de Argentijnse textielindustrie.

In Mesopotamië is maté het belangrijkste product van de provincie Misiones, hoewel sinds 1940 hebben de boeren steeds meer gecultiveerd thee, tung bomen (waarvan tung olie afkomstig is), en citrus gewassen. Verder naar het zuiden in Mesopotamië, het tuinbouwgebied dat Buenos Aires ondersteunt, worden sinaasappelen, grapefruits, mandarijnen en tal van groenten verbouwd. Het irrigatiegebied van de Rio Negro in Patagonië is een van de belangrijkste fruit producerende regio's van Argentinië geworden, met name voor appels en peren.

De pampa's zijn de traditionele bron van vleesvee, het meest waardevolle exportproduct van het land. Estancieros hebben zich snel aangepast aan veranderende markten, verwisselde rassen en vullen alfalfa aan sorghum om mager vlees te produceren. De meeste varkens van Argentinië worden in de pampa's grootgebracht, voornamelijk voor binnenlandse consumptie. Het koele, vochtige gebied van de zuidoostelijke Pampa's, tussen Buenos Aires en de stad Mar del Plata, is een belangrijk gebied voor de melkvee- en schapenhouderij. Corrientes en Entre Ríos blijven belangrijke provincies voor veeteelt, net achter die van de Pampa's. De provincie Chaco begon als weiland voor criollo-runderen, maar moderne rassen zijn daar vatbaar voor ziekten, dus de vee-economie van Chaco is onderontwikkeld gebleven. Patagonië heeft ten minste de helft van de schapen van het land, waarvan de meeste voor hun wol worden geschoren. In de jaren negentig werd Argentijns rundvlees gedurende een periode voor invoer naar de Europese Unie , de Verenigde Staten en andere landen verboden vanwege het voorkomen van mond- en klauwzeer. De uitvoer werd vervolgens hervat, maar was onderworpen aan periodieke verboden. Het meeste rundvlees dat in Argentinië wordt geproduceerd, wordt  lokaal gegeten.

De bosbouwsector voorziet niet in alle behoeften van Argentinië. Het grootste deel van de houtkap wordt gebruikt voor timmerhout, kleinere hoeveelheden voor brandhout en houtskool. In Mesopotamië wordt de Paraná-den gekapt om zijn hout; er zijn ook plantages van populier en wilg. De hooglanden in het noordwesten produceren dennen en ceders, die worden gebruikt voor pulp en industrie. De rode quebracho van de Chaco-regio is waardevol vanwege zijn tannine en de witte quebracho wordt gebruikt voor hout en houtskool. De  algaroba (johannesbroodboom) zorgt voor lokaal brandhout en meubelhout in de pampa's.

De visserijsector is relatief klein, mede door de voorkeur van Argentijnen voor rundvlees bij hun maaltijd. De meeste kust- en diepzeevisserij wordt gedaan in het gebied van Buenos Aires, van de Río de la Plata tot de Golf van San Matías; de belangrijkste havens zijn Mar del Plata en Bahía Blanca. Heek , inktvis en garnalen vormen een groot deel van de vangst, waarvan ongeveer driekwart wordt ingevroren of verwerkt tot olie en vismeel voor export.

ENERGIE

De Argentijnse industrie wordt goed bediend door de overvloed aan energiebronnen van het land. Tegen het einde van de twintigste eeuw was het land zelfvoorzienend in fossiele brandstoffen en de opwekking van waterkracht en was het een olie-exporteur geworden. De olievoorraden zijn voornamelijk geconcentreerd in het noordwesten en in Patagonië. Het stroomgebied rond de Patagonische haven van Comodoro Rivadavia bevat naar schatting ongeveer twee derde van de landreserves van het land. Andere deposito's bevinden zich in de provincies Jujuy en Salta, in de provincies Mendoza en Neuquén en op het puntje van Patagonië en Tierra del Fuego. De belangrijkste aardgasvelden bevinden zich ook in het noordwesten, nabij Campo Durán (provincie Salta) en Mendoza, en in Patagonië, nabij Neuquén en Comodoro Rivadavia. Vóór de ontwikkeling van deze velden in de jaren tachtig had Argentinië gas geïmporteerd uit Bolivia. Kolenafzettingen worden gevonden in het zuiden van Patagonië. Daar werd tot 2000 steenkool gewonnen, maar die activiteit is gestaakt; de behoeften van Argentinië wordt voorzien door invoer.

Met uitzondering van olie en aardgas zijn de exploiteerbare minerale reserves over het algemeen klein en wijd verspreid. Afzettingen van ijzererts, uranium, lood, zink, zilver, koper, mangaan en wolfraam worden bewerkt. In het hele land is een breed scala aan niet-metalen mineralen te vinden. Zoutafzettingen bevinden zich aan de westelijke en zuidwestelijke randen van de Pampa's en materialen zoals klei, kalksteen, graniet en marmer worden geleverd aan de bouwindustrie.

Een aanzienlijk deel van de elektrische stroom in Argentinië wordt opgewekt via waterkrachtcentrales, waarvan de totale capaciteit sinds het begin van de jaren zeventig exponentieel is toegenomen. De grote Yacyretá-dam aan de benedenloop van de Paraná-rivier, in 1994-1998 in gebruik genomen, gaf het land een overschot aan productiecapaciteit. Argentinië is met verschillende kerncentrales een van de belangrijkste producenten van kernenergie in Latijns-Amerika.

Productie

De productie, die goed is voor ongeveer 20% van het BBP en bijna 17% van de beroepsbevolking, is een steunpilaar van de Argentijnse economie. Een grote sector van de nationale industrie houdt zich bezig met de verwerking van landbouwproducten.

Agribusiness

Met vlees begon de industrialisatie in Argentinië. Het succes van rundvlees kwam doordat de koeltechnieken werden geperfectioneerd om na 1876 de opslag en verzending van vers vlees mogelijk te maken. Tegen het einde van de jaren twintig bevonden frigoríficos (vleesverwerkingsfabrieken) zich in verschillende delen van het land, waaronder een aantal in het gebied van Buenos Aires te vestigen. Latere verzendingen vonden plaats vanuit La Plata , Rosario en Bahía Blanca. Frigoríficos in de havens van Patagonië kwamen om de schapenboerderijen in die regio te bedienen.

De groei van de rundvleesproductie in Argentinië heeft geleid tot een groot aantal aanverwante industrieën, waaronder producenten van ingeblikt rundvlees, vleesextracten, talk, huiden en leer. Argentinië is een consistente wereldleider in de export van huiden. De verwerking van leer gebeurt lokaal en lederen kleding is verkrijgbaar bij winkels in de steden. De Chaco-regio levert de benodigde tannine, waarvan het een grote wereldproducent is.

De Argentijnse graan industrie is gegroeid in steden langs de Río de la Plata oever, waar enorme opslagsilo's werden gebouwd. Graan werd een belangrijke export toen de productie eind twintigste eeuw toenam. Tarwemeel wordt ook in deze gebieden voor lokale consumptie gemaakt en de voedingsmiddelenindustrie op basis van tarwe meel en pasta's hebben zich op dezelfde plaatsen ontwikkeld. Kleinere maar vergelijkbare activiteiten zijn ontstaan ​​in het binnenland van Argentinië, waar graan is geproduceerd. De textielproductie in Argentinië ontwikkelde zich ook op basis van landbouwproducten, namelijk wol en katoen. Het is geconcentreerd in de steden van de Pampa's, waar de grootste markten en arbeidspool zich bevinden.

De Argentijnse suikerindustrie in het noordwesten is voornamelijk geconcentreerd in San Miguel de Tucumán, maar er zijn ook enkele fabrieken in Salta en San Salvador de Jujuy . Deze fabrieken voorzien in de binnenlandse vraag. Mendoza in dezelfde regio is het nationale centrum voor de productie van olijven en olijfolie, evenals voor het maken van wijn. Argentinië exporteert wijn naar andere Zuid-Amerikaanse landen en naar Europa en Noord-Amerika, op basis van een goede reputatie bij consumenten.

Olie-, staal- en motorvoertuigen

De raffinage-industrie van Argentinië is gegroeid langs de kust in Buenos Aires en nabijgelegen steden, geleverd door ruwe olie die daar wordt aangevoerd door tankers en pijpleidingen uit Comodoro Rivadavia en Venezuela. De raffinage-industrie heeft ook een basis gevonden in de petroleumvelden ten noorden en ten zuiden van Mendoza, waar petrochemische fabrieken zijn gebouwd.

De staalindustrie in Argentinië begon in de jaren veertig en groeide de daaropvolgende decennia langzaam. De Zapla staalfabriek in Jujuy, de geïntegreerde San Nicolás de los Arroyos staalfbriek  tussen Rosario en Buenos Aires, en de staalfabriek in Rosario produceert het grootste deel van het staal van het land, maar voldoet niet aan de binnenlandse vraag.

Een zich ontwikkelende auto-industrie biedt een markt voor Argentijnse staalproducenten. De productie was tientallen jaren gestagneerd en in de jaren tachtig was het nog steeds gebruikelijk om auto's uit de jaren zestig in de straten van Buenos Aires te zien; in de jaren negentig gaven de buitenlandse investeringen en de bouw van moderne assemblagefabrieken een nieuwe impuls aan deze sector en er is een zich ontwikkelende vliegtuigindustrie in Córdoba.

Financiën en handel

De economische sector die financiën, verzekeringen, onroerend goed en zakelijke diensten omvat, is goed voor 20% van het BBP en heeft ongeveer 8% van de beroepsbevolking in dienst. De centrale bank geeft valuta uit, stelt rente en wisselkoersen vast en regelt de geldhoeveelheid door te beslissen hoeveel reserve contanten banken moeten aanhouden. De peso is de munteenheid.

Vóór de oprichting in de jaren negentig van de zuidelijke gemeenschappelijke markt (Mercado Común del Sur; Mercosur ) met Brazilië , Uruguay en Paraguay, was de Argentijnse handel voornamelijk gericht op Europa en de Verenigde Staten. Brazilië is nu de belangrijkste handelspartner van Argentinië en vertegenwoordigt ongeveer 20% van alle buitenlandse handel, gevolgd door onder meer China, de Verenigde Staten, Duitsland en Chili.

In de negentiende eeuw hielp Argentijns rundvlees en graan de snel groeiende stedelijke bevolking van Groot-Brittannië te voeden en tot 1945 was Groot-Brittannië de belangrijkste handelspartner van Argentinië. De Verenigde Staten namen toen meer belang, vooral als importeur van Argentijnse goederen. Het aandeel van Groot-Brittannië daalde en verdween een tijdlang vrijwel na de Malvinas oorlog van 1982.

Argentinië heeft over het algemeen een gunstige handelsbalans gehad, hoewel het sinds de totstandkoming van het Mercosur-pact af en toe jaren met handelstekorten heeft gekend. De belangrijkste exportproducten van het land zijn nog steeds landbouwproducten, met name graan; ook belangrijk zijn aardolie, machines en transportmiddelen en chemicaliën. Ongeveer de helft van de invoer betreft machines en transportmiddelen. Chemische producten en consumptiegoederen zijn ook belangrijk.

Arbeid en belastingen

Argentinië heeft een groot en geletterd personeelsbestand. Aan het begin van de eenentwintigste eeuw was echter een aanzienlijk aantal Argentijnse arbeiders werkloos. Tijdens het Perón-tijdperk, toen vakbonden grote macht over de Argentijnse economie uitoefenden, werden strenge arbeidswetten vastgesteld, maar opeenvolgende regeringen hebben geprobeerd een aantal van de peronistische restricties te hervormen of in te trekken. Meer dan 90% van de 1.100 vakbonden in Argentinië wordt vertegenwoordigd door de Algemene Confederatie van Arbeid (Confederación General de Trabajo), een peronistische organisatie. Dissidente vakbondsfederaties omvatten de Argentijnse arbeidersbeweging (Movimiento de Trabajadores Argentinos).

Vrouwen vormen meer dan 35% van de beroepsbevolking en ongeveer 40% van de vrouwelijke arbeiders werkt als huishoudster. Het aantal werkende vrouwen neemt toe, wat zowel de noodzaak van twee inkomens ter ondersteuning van gezinnen weerspiegelt als een toename van het aantal vrouwelijke huishoudens. Vrouwen hebben doorgaans een laagbetaalde baan en ontvangen minder loon dan hun mannelijke tegenhangers.

Belastingen dragen het grootste deel van de overheidsinkomsten bij. Naast inkomstenbelasting omvatten de belangrijkste federale belastingen vermogensbelasting, belasting over de toegevoegde waarde en accijnzen op specifieke goederen en luxe goederen. Extra belastingen worden geheven door lokale en provinciale overheden.

TRANSPORT & TELECOMMUNICATIE

Tijdens de Spaanse koloniale periode waren er drie belangrijke transportroutes over land. De belangrijkste leidde van Buenos Aires naar het rijke mijncentrum in Opper-Peru (nu Bolivia) via de noordwestelijke route door Córdoba, Santiago del Estero, San Miguel de Tucumán en San Salvador de Jujuy. Een tweede route verbond Buenos Aires met Chili in westelijke richting via Villa María, San Luis en Mendoza. De derde route strekte zich noordwaarts uit van Buenos Aires tot Santa Fe en Corrientes. Deze en minder belangrijke secundaire wegen werden gebruikt door ezelrijders, ruiters, grote tweewielige ossenkarren genoemd carretas en koetsen getrokken door een groep van zes tot acht paarden.

Het systeem werd niet getransformeerd door de wegen te moderniseren, maar door snel spoorlijnen aan te leggen in de periode net na 1857. Britse en andere buitenlandse kapitaal financierde spoorwegnetwerken die vanuit Buenos Aires begonnen. De spoorbouw ging van die tijd tot in de twintigste eeuw door en het land ontwikkelde het meest uitgebreide spoorwegsysteem in Latijns-Amerika. Nadat de spoorwegen waren uitgebreid, bouwde de natie haar wegennet op. Het aantal kilometers op de Argentijnse wegen wordt nu in Latijns-Amerika alleen overtroffen door Brazilië en Mexico; bijna een derde van de wegen is verhard. Het grootste deel van het vrachtvervoer wordt nu over de weg vervoerd, de kleinere hoeveelheden over de rivier en per spoor.

Kleine schepen die passagiers en vracht vervoeren, bedienen sinds het einde van de negentiende eeuw de kuststeden van Buenos Aires tot Río Gallegos. De zeevaartvloot is echter niet goed ontwikkeld, gezien de uitgebreide exporthandel van Argentinië. Luchtvaartmaatschappijen verbinden alle regio's van het land. Elke grote stad heeft een luchthaven en zelfs kleine, afgelegen centra zoals Ushuaia in het zuiden van Patagonië hebben luchthavens. Bijna alle grote steden hebben internationale luchthavens, met als belangrijkste Ezeiza buiten Buenos Aires. Aerolíneas Argentinas, de belangrijkste luchtvaartmaatschappij van het land, werd in 1950 door de regering opgericht voor de afhandeling van binnenlands en internationaal verkeer. Het werd in 1992 verkocht aan een consortium onder leiding van de nationale luchtvaartmaatschappij van Spanje, Iberia, en eind jaren negentig zonder succes geherstructureerd. De luchtvaartmaatschappijen keerden in 2008 terug naar de staatscontrole.

In november 2000 werd de telecommunicatie-industrie gedereguleerd in een poging de markt voor concurrentie open te stellen, de snelheid en de breedte van de diensten te verbeteren en de kosten te verlagen. Argentinië kende een explosie van startende internetbedrijven, maar die werden door de infrastructuur onvoldoende ondersteund. Tegen 2000 bezat minder dan 10% van de mensen een computer en hadden nog minder mensen toegang tot internet, maar het aantal voor beide groeide snel. De twee overgebleven regionale telecommunicatiebedrijven, Telecom en Telefónica, hadden in 1989-1990 het staatsbedrijf Entel vervangen, dat berucht was vanwege de lange wachttijden voor installaties. Het systeem werd vervolgens gemoderniseerd, met uitgebreide glasvezellijnen voor het grootste deel van de markt en de service werd ook beschikbaar voor afgelegen locaties. De mobiele telefonie breidde zich ook uit en benaderde het aamdeel van de traditionele vaste service.

Diensten

Meer dan 60% van het Argentijnse BBP en een vergelijkbaar deel van de beroepsbevolking is gebaseerd op diensten, waaronder detailhandel, hotels, restaurants, vrachtvervoer en ander transport, overheid, onderwijs, gezondheidszorg en diverse andere zakelijke en sociale diensten. Alleen de detailhandel en groothandel vertegenwoordigen ongeveer 15% van het BBP en zakelijke diensten een iets kleiner deel.

Toerisme wordt steeds belangrijker en internationale bezoekers dragen grote hoeveelheden buitenlandse valuta bij aan de Argentijnse economie. Het aantal buitenlandse toeristen dat aankwam, bereikte eind jaren negentig de vijf miljoen per jaar; een kwart van de bezoekers kwam uit Uruguay, gevolgd door honderdduizenden uit Chili, Brazilië, de Verenigde Staten en Paraguay. Belangrijke toeristische bezienswaardigheden zijn onder meer de Iguazú-watervallen en de voormalige jezuïetenmissies in de provincie Misiones, evenals de skigebieden van San Carlos de Bariloche in het merengebied. Avontuurlijke reizigers worden aangetrokken door Patagonië en Tierra del Fuego. Buenos Aires wordt vaak het Parijs van Zuid-Amerika genoemd vanwege de Europese flair, het nachtleven en de vele onderwijsinstellingen, musea, monumenten en theaters, waaronder het historische Colón Theater.